divendres, 31 d’octubre del 2008

Todo, menos el tedio me da tedio...



TODO, MENOS EL TEDIO, ME DA TEDIO...

Todo menos el tedio me da tedio.

Quiero sin tener sosiego sosegar.

Tomar la vida todos los días

Como un remedio,

De esos remedios que hay para tomar.

Tanto aspiré, tanto soñé que tanto

De tantos tantos me hizo nada en mí

Mis manos quedaron frías

Sólo de aguardar el encanto

De aquel amor que las calentara al fin.

Frías, vacías, Así.

Fernando Pessoa

______________________________

Me gustaría parecerme menos a Pessoa, y poder decir que sólo el tedio me da tedio; pero temo que no es así. Recuerdo un día que alguien me comentó, que en la vida debemos de aceptar nuestros destinos, nuestros caminos, no lo quise escuchar, no lo quiero escuchar aún.

Yo me agarro a la vida por una cuerda delgadísima, demasiado delgada, y cualquier cosa que se suba encima de ella, parece que haga peligrar mi vida, mi existencia. ¿Me resigno a cómo me dijo aquél a vivir en soledad, en la soledad de la casa y de las letras, para siempre? Para nada, ni mucho menos, ni mucho más.

Yo la quiero, yo la adoro, yo me muero por ella. Pero no puedo dejar de ser un llanto, un cometa lejano, un miedo nocturno. Y no me atrevo a mucho hoy, estos días, este suspiro; me ha hecho daño no lo niego, tocando algo que yo quiero mucho, pero lo perdono, aunque no lo comprendo.

Todo, menos el tedio me da tedio.

1 comentaris:

Mon on 1 de novembre del 2008, a les 8:05 ha dit...
L'autor ha eliminat aquest comentari.

Publica un comentari a l'entrada

 

Desert Humit Copyright © 2008 Black Brown Art Template by Ipiet's Blogger Template